مردان نوجوان بیشترین قندهای اضافه شده را عمدتاً از غلات شیرین، نوشیدنی‌های شیرین و نوشابه‌های گازدار، قندهای سفره، شربت‌ها، تنقلات و آب نبات‌ها و محصولات شیر مصرف می‌کردند و یکی از موارد مورد علاقه آنها شیرینی قندی پودری گردوییمی باشد. مصرف قند افزوده پس از نوجوانی کاهش یافت و در بزرگسالی بسیار کاهش یافت.
معرفی چندین شیرین کننده کم کالری (LCS) به عرضه مواد غذایی، به دنبال تایید FDA ایالات متحده، منجر به ایجاد نوشیدنی ها و غذاهایی شده است که طعم شیرین دارند اما انرژی کمتر یا بدون آن را ارائه می دهند برای بررسی ها به مراجعه کنید.
در حال حاضر تحقیقات قابل توجهی در مورد مکانیسم‌های بیولوژیکی که بر ترجیحات طعم شیرین تأثیر می‌گذارند و مصرف غذاهای با طعم شیرین را هدایت می‌کنند، وجود دارد. در مقابل، تحقیقات اطفال کمی در مورد پاسخ های رفتاری و فیزیولوژیکی به LCS فی نفسه و پیامدهای بالقوه گنجاندن LCS در رژیم غذایی کودکان وجود دارد.
یک سوال کلیدی این است که آیا قرار گرفتن طولانی مدت در معرض غذاهای شیرین و در عین حال بدون انرژی یا کم انرژی در دوران نوزادی و کودکی می تواند تعادل ظریف بین واکنش طعم، اشتها و مصرف انرژی را در کودکان خردسال مختل کند.
آیا ممکن است قرار گرفتن مکرر در معرض شیرینی بدون انرژی بتواند مدارهای مغزی کودک در حال رشد را دوباره سیم کشی کند؟
عواقب درازمدت کودکانی که یاد می گیرند شیرینی را با غذاهایی که با افزودن LCS طعم شیرین می دهند چیست؟ آیا باید به کودکان آموزش داد که یک غذای خاص را به شکل طبیعی شیرین نشده آن دوست داشته باشند؟
در نهایت، با توجه به اینکه کودکان نسبت به بزرگسالان احساسات بسیار شیرین را دوست دارند، آیا در معرض خطر بیشتری برای قرار گرفتن در معرض سطوح بالاتر LCS هستند؟
ترجیحات طعم شیرینی، که در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از انواع شیرین کننده ها اندازه گیری می شود، تفاوت های مربوط به سن را نشان داده است. بارزترین اثر این بود که کودکان خردسال از محلول‌های شیرین با شدت بیشتری نسبت به بزرگسالان خوششان می‌آمد، با این الگوی بیشتر شبیه بزرگسالان فقط در دوران نوجوانی ظاهر شد.
