با توجه به فرهنگ لغت مریام وبستر، کلمه “Sweatshirt” در سال 1925 به وجود آمد. این کلمه نشان دهنده یک پیراهن کش ورزشی بدون یقه، آستین بلند و سایز بزرگ بود که از پنبه ضخیم پشمی به عنوان سویشرت چهارخانه مردانه ساخته شده بود.
اولین لباس‌های گرمکن، لباس‌های مفید خاکستری بودند که ورزشکاران هنگام تمرین برای ورزش‌های سنتی می‌پوشیدند.
سویشرت‌ها نه تنها گرما را فراهم می‌کنند، بلکه همانطور که از نام آن‌ها مشخص است، دارای توانایی عملکردی برای القا و جذب عرق در طول ورزش هستند.
طراحی این سویشرت تکامل یافته است که شامل زیپ جلویی “هودی” می شود – اولین بار توسط لباس Champion Athletic برای بازیکنان فوتبال به بازار عرضه شد تا در کنار زمین از آن استفاده کنند.
سوئیشرت‌هایی با شلوارهای همسان (“شلوار عرق‌سواری”) مجموعه‌ای را ایجاد کردند که به نام کت و شلوار دویدن، کت و شلوار ورزشی یا کت و شلوار ورزشی شناخته می‌شد و در دهه 1970 همراه با شوق دویدن به طور گسترده‌ای محبوب شدند.
مشتقات معاصر از سویشرت‌های آستین کوتاه یا بدون آستین گرفته تا دامن‌های گرمکن و توسعه مواد با فناوری پیشرفته با عایق‌بندی بهتر و راحتی بیشتر، اثبات توانایی مستمر ژاکت برای انطباق با نیازهای پوشنده است.
سویشرت به عنوان یک نشانه
پتانسیل این سویشرت به عنوان یک ابزار تبلیغاتی قابل حمل در دهه 1960 زمانی که دانشگاه های ایالات متحده شروع به چاپ نام خود بر روی رسانه کردند کشف شد.
برای دانش‌آموزان و والدین به طور یکسان، نام‌های دانشگاه بر روی عرقیات به لباس‌های غیررسمی ترجیحی برای نمایش غرور مدرسه تبدیل شد. سویشرت همراه با تی شرت، راهی ارزان و موثر برای انتشار اطلاعات در مقیاس انبوه بود.
مد شعار تی شرت در دهه هفتاد به ناچار به سویشرت ترجمه شد.
با تشخیص سادگی نسبی سفارشی‌سازی و قدرت گرافیک هوشمندانه همراه با عبارات جذاب، سویشرت‌ها وسیله‌ای برای بیان شخصی هم برای طراح و هم برای شخصی که آن‌ها را می‌پوشید، شد.
- منابع:
